เลื่อนเก้าอี้

ต อนเรียนหนังสือชั้นประถม
ช่วงหนึ่งเคยมีปัญหาเรื่องสายตา(เอียง)
มองกระดานดำไม่ถนัด

เพื่อนคนนั่งแถวหน้า
ก็ช่วยแลกที่นั่ง
ให้ได้มีโอกาสมาจดบทเรียนบนกระดานของคุณครู
พอต่อมาเมื่อได้บริหารกล้ามเนื้อตา
ตามคำแนะนำของหมอจนหาย --ตาเอียง
จึงย้ายกลับไปนั่งที่ประจำอยู่เดิม

แววตาเอื้ออารีย์ของเพื่อนคนที่ให้แลกที่นั่งนั้น
ยังประทับแน่นอยู่ในความทรงจำ
อยู่เสมอ...

เติบ โตมาได้รับการเลื่อนเก้าอี้
ให้มา นั่งข้างหน้า อีกหลายครั้งหลายคราว
ต่างวาระและโอกาสโดยมีจุดประสงค์ร่วมกัน
ให้สิ่งที่กำลังทำร่วมกันนั้น
สามารถเดินไปสู่จุดมุ่งหมายที่วางไว้ได้

ด้วยหลายๆเรื่อง หลายคราว
การได้สลับกันนั่งในบางครั้ง
ไม่นั่งบังกัน ช่วยกันมองช่วยกันเห็น
บางทีคนนั่งหน้ามองไม่เห็นพราะ -- นั่งใกล้เกินไป
มองข้างหน้าแม้เห็นภาพชัดเจนกว่าข้างหลัง
แต่บางมุมสายตาอาจมองไม่ทั่วถึง...

ทำให้ต่างคนต่างได้ประโยชน์ร่วมกัน


"มานั่งตรงนี้ซิ...เล็ก" ประโยคทำนองนี้
ที่มี ใคร พูดบ้าง
----ฝังแน่นในมโนสำนึก
ของคนชอบนั่งแถวหลัง------


อยากให้บรรยากาศ ของการเลื่อนเก้าอี้นั่ง
มีอยู่ทุก ๆห้องเรียน ทุกๆ บ้าน
ทุกที่ประชุม
ทุกองค์กร
ทุกหน่วยงาน
ตลอดไป........

********

ม่าย...มีขา

ทุ กครั้งที่จะไปไหน มาไหนแต่ละที
เป็นต้องหอบ ต้องหิ้ว ขึ้นรถ..ลงเรือ..แม้แต่ขี่เครื่องบิน
ข้ามน้ำข้ามทะเล ในสภาพทุลักทุเล เป็นที่เวทนาแก่ผู้พบเห็นว่า

มันจะบ้าหอบไปถึงไหนก้าาาาน! !!!!!

แล้วมาเมื่อวาน ...
วันปีใหม่ ๑ มกราคม ๒๕๕๓
วันดีอีกครั้งด้วยเป็นแรมหนึ่งค่ำ จันทร์ยังดวงกลมโต

เค้า (--ต้นคิดคือเจ๊จุรีย์ร้านข้าวปั้นเจ๊อ๋า+พี่ฮะ+พี่มั่น-- )
มาชวนกันพาอาม่าไปชมจันทร์ที่ขนอม
ออกเดินทางห้าโมงเย็น
ถึงโน้น--ที่หมายหาดคอเขา ขนอม--
ก็หกโมงกว่า

แต่แล้ว ภาพความประทับใจ ก้อไม่คมชัดตามต้องการ
ก็เพราะ ม่าย...มีขา
ก็ลืมเอาขาตั้งกล้องไปด้วยนะซิ

มันน่าเสียใจจริง

>>>>>>>ดูเอาเต๊อะ<<<<<<<<<<
*************************************