 |
| ภาพประกอบจาก Internet |
ทุเรียนทั้งลูก ยอมประกอบด้วย
หนามแหลมและเปลือกหนา
ทำหน้าที่ปกป้องและห่อหุ้ม ผล
คือเนื้อทุเรียนนุ่มละมุน
..ส่ง"
กลิ่น"ผ่านเปลือกหนาและหนามแหลม
ออกมารอบข้าง
แม้นเปรียบ
ไตรลักษณ์(อนิจจัง ทุกขัง อนันตา)
เป็นแกนหลักเช่นเมล็ดทุเรียน
ให้ได้รู้ทุกข์ และการดับเหตุแห่งทุกข์
เกิดความสงบเย็นเป็นนิพพาน
กระทั่งพ้นพันธนาการในวัฏฏะสังสารเสมือนเนื้อทุเรียนอันละมุน
ศรัทธา..
ย่อมเป็นกลิ่นจรุงที่ขจร
ผ่านข้อวัตรปฏิบัติตามวินัย
ดั่งการเจริญศีล ภาวนา วิปัสสนา
และประพฤติพิธีตามประเพณีนิยม เช่น
เวียนเทียน, ใส่บาตร, ถวายกฐิน,ฯลฯ
รวมถึงวัตถุภายนอก มีพุทธรูป, วิหาร, โบสถ์ ซึ่งกำหนดโดยพัทธสีมาเป็นอาทิ
เช่นเปลือกหนาและหนามแหลม
ซึ่งต่างมีบทบาทและหน้าที่ห่อหุ้มปกป้อง"ธรรม"ที่ทรงแสดงแต่ครั้งพุทธกาลให้เหล่าพุทธบริษัทสี่ได้ร่วมกันค้ำจุนและบำรุงให้สืบต่อด้วยบทบาทหน้าที่แห่งตนเป็นลำดับสมควรตามเหตุปัจจัย
ดั่งการเก็บรักษา ทุเรียนทั้งลูก
ปัจจุบันกาล
เหล่ากาฝาก และหนอนทุเรียน ได้ชอนไชกัดกินทะลุหนามแหลมเปลือกหนากระทั่งถึงเมล็ดใน
บิดเบือนไตรลักษณ์จนกลายเป็น"
อัตตา"
ส่งกลิ่นเน่าเหม็น
คือการเบี่ยงเบนศรัทธาให้แฝงลาภอามิส
จนกลายเป็นกิเลสเศร้าหมอง
คือภาระให้ต้องทุเลา ขจัดเหตุปัจจัยนั้น เป็นความสำคัญในลำดับต้น
การประกอบพิธีกรรมของเดียรถีย์อื่น
ในเขตพัทธสีมาที่กำหนดไว้เฉพาะ"
สังฆกรรม"
มีขึ้นโดย
ไม่ทักท้วง ยับยั้ง
เช่นการปลุกเสกเครื่องรางของขลัง,
การครอบครู, บวงสรวงแบบอย่างพราหมณ์ เป็นต้น
แม้จะดูเป็นเรื่องเล็ก
แต่อาจลุกลามเกินแก้
จนเหลือเพียงหนอนอ้วนพี..
บนซากเมล็ดที่ไร้เนื้อทุเรียน
เมื่อปอกผลออกมา
ไม่หลงเหลือ
ทุเรียนซักลูก...อีกต่อไป
