เนิบ นวยนาดนิ่มนวล เน่งน้อย
นาบ แนบเนื้อแช่มช้อย ปัดป้อง
น่าน น้ำนิ่งอิงดอย เนินหล้า นานอง
นาน นับนานนามน้อง นั่งฟ้ามไหศูรย์
ดุจ วิมานม่านเมฆ เอกอ้าง
ดาว เลื่อนเดือนเลือนลาง หยิบคว้า
เสมอ เทพพิเษกทาง นฤมิตร น่านนา
ดอย เนินเดินย่ำฟ้า ฝ่าสู่สรวงสวรรค์
ภู เนินน่านนี้มี ตำนาน
เพียง ครั้งพุทธกาล บาทก้าว
แช่ โลกียะเปียกปาน ตกอยู่ นานเนา
แห้ง "หายตน"ดลเข้า โลกุตระสมัย
ลี ลาศก้านกิ่งเกี่ยว เกี้ยวฟ้า
ลา ลิบลิ่วหลิ่วตา จับจ้อง
ว จีพร่ำพรรณา จรดจิต จับใจ
ดี ประดับน่านน้อง ยิ่งเยี่ยมเรียมรู้
พลิ้ว ใบส่ายกิ่งก้าน ผะแผ่ว
หมอก เลื้อยเอื่อยลัดแนว แถวท้า
ริม โขดหินยินแว่ว กระซิบ ธารา
มาง หมายใต้น่านฟ้า ตรึงตราพิศมัย
สืบ เสาะเลาะเรียนรู้ วันวาน
ศิลป์ สร้างสรรค์ตำนาน กึกก้อง
ถิ่น ไทลื้อลือขาน นานนับ ปีแล
น่าน เนืองทุกเฮือนห้อง วัดวาอาราม
กู่ กู้กู๋..ตูต้อง ตะโกน
ก้อง กังวานทั่วหน แหล่งหล้า
ร้อง ถึงฟ้าเบื้องบน ยลยิน แล้วนา
รัก สุดฤดีท้า ลองฤทธิ์ฤาไฉน
โรง ยุ้งทุ่งข้าวเคียงขุนเขา
เรียน เรื่องราวสาวสืบสู่เนื้อหา
ชาว ไทลื้อลือนามสานต่อมา
นา นับค่า"พอเพียง"เลี้ยงชีพชน
